dinsdag 19 januari 2016

Call me, beep me

Dit is het verhaal van een jonge dame, vrouw, meisje, iets genaamd Eva. Eva is roekeloos, dapper, assertief en avontuurlijk. Bovendien, die Eva dat ben ik, de schrijfster van dit prulletje dat u nu aan het lezen bent.
Onlangs noemde iemand me in de aula ‘assertief’. Waarom? Ik had mijn hand opgestoken om een vraag te stellen. Ja, ik weet zelf niet wat me overkwam, ik, Eva Cabuy, de persoon die transformeert in een tomaat van zodra ze tegen iemand moet spreken. De universiteit verandert je, zegt men (ik weet niet of “men” dat zegt, maar ik zeg het en dat is ook goed). Niemand had mij ooit assertief genoemd. Asociaal, vreemd, ongemakkelijk, ja die dingen hoor ik wel vaker.
Maar dus, een individu noemde mij assertief en dat zette me aan het denken. Natuurlijk ben ik wel avontuurlijk aangelegd.

Gaat u soms beweren dat het niet avontuurlijk is om zonder bril naar de Colruyt te gaan? Holy shit, brillendragend Vlaanderen (en Nederland?), ga nooit zonder bril naar de supermarkt. Elke vage vlek die langs u loopt is een potentiële kennis die nu nooit meer tegen u gaat praten omdat u hem/haar genegeerd heeft. Elk rood rond ding kan een tomaat zijn, of een appel, of een klein uitgevallen meloen voor mensen die kleurenblind zijn.
Weet u wat van mij dan een durfal maakt, om voor een tweede keer brilloos, naakt (metaforisch naakt, niet echt naakt. Pervert.), kwetsbaar naar de Colruyt te gaan. Dolletjes.

Ach, dat is nog maar de proloog van het heldenepos dat het leven van Eva Cabuy is. Ik ben dan wel niet echt zoals Odysseus naar de onderwereld gereisd, maar ik ben er behoorlijk dicht in de buurt gekomen. Het station van Leuven lijkt namelijk zeer hard op de hel op de vooravond van uw examen nadat u een slechte lasagne gegeten hebt. Wist ik veel dat ik die lasagne eerst in de oven moest zetten alvorens ik ze een tweetal maanden geleden invroor. Niemand heeft mij dat ooit verteld, van waar moet ik die kennis halen?
Ik stond op het punt om heel discreet mij te begeven naar een plantenbak en de rest laat ik over aan uw verbeelding. Maar een heldin geeft niet op, en doet de wandeling van een kwartier terug naar haar kot om daar op haar bed –met het hoofd in de richting van de wasbak- zichzelf zachtjes jammerend te beklagen.
Het leven van een heldin is niet altijd rozengeur en maneschijn.


In het kort, wat ik eigenlijk wilde zeggen was dat het geen toeval is dat Kim Possible en Eva Cabuy hetzelfde aantal lettergrepen hebben.

3 opmerkingen:

  1. :-) En hoe vlotten de examens ondertussen eigenlijk? Een eerste stap in de wereld van de universiteits-vragen brengen je vast ook in een aparte modus waar je misschien ook in een tomaat transformeert wegens pijnigende hersenen om de juiste antwoorden te vinden in de cursus die je net als je pizza naar binnen schrokte? Gelukkig maakt kennis je niet zo misselijk als die pizza. Succes nog!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen