zomerbenen

* te lezen in de kalme, diepe stem van Sir David Attenborough*

Kijk eens aan, wat hebben we daar! Een Eva Cabuytis in haar natuurlijke habitat. Zo horizontaal mogelijk ligt ze op haar bed, een boek achteloos naast haar, in haar handen een apparaat met toegang tot het internet. Slaperig scrollt zij door foto’s, filmpjes, artikels.
Er is niet veel interessant aan deze soort in rusthouding, maar deze pose biedt ons wel de perfecte gelegenheid om haar benen van naderbij te bekijken, die zijn namelijk erg interessant rond deze periode van het jaar.

Beginnen we onze observatie helemaal onderaan bij de voeten. We zien restanten van kleine bleintjes op haar rechter kleine teen. Ze heeft ze opgelopen tijdens de dagtocht op scoutskamp. Nou ja, opgestapt eigenlijk. Lopen doet deze soort niet. Vijf minuten na het vertrek voelde ze al dat haar sok niet zo goed zat, maar uit schrik om de vuistregel “gij zult nooit uw schoenen uittrekken op een staptocht” te breken, had ze het gevoel genegeerd.
Op de voeten zien we ook vreemde blekere lijnen, twee verschillende patronen. Zijn het lichaamsversieringen? Neen, het zijn afdrukken die de zon maakte terwijl ze een bepaald type schoeisel droeg. Dit exemplaar droeg duidelijk zowel het type “Teva” als “Birkenstock”. Het valt niet te ontkennen, deze Eva Cabuytis is ten voeten uit in rustperiode na haar scoutskamp.

Een paar centimeter boven de linkerenkel zien we schrammen van zo’n 8 centimeter lang. Arme Eva Cabuytis, dit zijn de eerste tekenen van een zware ziekte waaraan zij lijdt; lomperitis. Zo te zien zit ze al in een ver stadium.

We gokken maar wat, maar het zou ons niet verbazen als ze deze wondjes opgelopen had tijdens een of andere banale dagtaak zoals hout sprokkelen. Misschien wel terwijl ze als een stoere vrouw een veel te dikke tak met haar Teva in twee wou stampen.

We zien nog iets vreemd. Over de gehele lengte van het been zien we korte, haast niet zichtbare haartjes. Ze zijn duidelijk gekortwiekt, een prototypisch teken van zomerbenen. Het afscheren van de haartjes is een bizar ritueel waarmee de Eva Cabuytis duidelijk maakt dat ze een vrouw is. De Eva Cabuytis is er niet helemaal uit waarom dat ze deze sisyfusarbeid maar blijft uitvoeren. Ze is er ook niet zo heel goed in, enkele sneetjes op haar benen zijn de stille getuigen van de lomperitis en rond de knieën zijn er altijd perkjes van beenhaar die ze in haar achteloosheid over het hoofd gezien heeft.

Reizen we nog wat naar boven, dan komen we de knieën tegen. Hier zit een groot mysterie verborgen van deze soort. Wetenschappers hebben er hun hoofd al over gebroken, maar niemand komt tot een sluitend antwoord. Waarom toch zien de knieën van de Eva Cabuytis altijd twee keer zo bruin als de rest van haar benen? Het schept stof tot nadenken.
Het gehele been is best wel gebruind bij dit exemplaar. Wat horen we daar? Een geluid! “Dat ze nog nooit zulke bruine benen gehad heeft.” Het is de moeder van dit exemplaar die het geluid voortbrengt. Elke zomer zegt ze hetzelfde en elke zomer schijnt ze vergeten te zijn hoe bruin de benen van haar worp vorige jaren waren.

Halverwege het bovenbeen ligt een opmerkelijke lijn. De grens tussen het gebruinde gebied van het been en het gebied dat niet vaak het daglicht ziet. Meestal is het bovenste gedeelte van het been van de Eva Cabuytis bedekt door de traditionele klederdracht op scoutskamp: een shortje.

Hier eindigen we onze ontdekkingsreis van de Eva Cabuytis. Alles erboven is ontontgonnen gebied waar wij in deze documentaire niet over praten.