Teva is denk ik een van de enige woorden dat rijmt op mijn naam. Volgens het internet zijn er meer, maar die zijn van dubieuze kwaliteit. Tessa, zeugma, koolsla. Sperma staat er ook tussen. Zo is de twaalfjarige jongen die in mij huist ook even aan het woord gekomen.
Maar nee, als je erover nadenkt, dan ben je toch nog nooit echt ongelukkig geweest terwijl je teva's droeg. De versleten all stars die je droeg in je getroebleerde puberjaren daarentegen, die hebben dingen gevoeld. Die droegen niet enkel jouw gewicht mee maar ook het gewicht van de wereld waarvan je dacht dat het op je schouders rustte. Misschien daarom dat je jezelf zo zwaar vond. Botjes en blote voeten zijn ambigu. Botjes zijn dat omdat ze je enerzijds chic en machtig laten voelen maar je ook zere voeten bezorgen. Blootvoets klinkt dan weer eerst als zorgeloos en doet je denken aan gras en zand en aan je voeten onhandig wassen aan de buitenkraan vooraleer je naar binnen mocht. Maar blootvoets doet je ook denken aan koude voeten op kille vloeren die door een kamer ijsberen terwijl je piekerende hoofd overuren draait. Gelukkig bestaan daar warme pantoffels voor.
Warmte om de druilerigheid van de eerste novemberdagen te bestrijden. Vroeger had je vakantie op die dagen en stonden er grote potten chrysanten te koop in de supermarkt, maar meer was het niet. Nu heb je vakantie en staan dezelfde bloemen in dezelfde supermarkten maar je hebt ook iemand om te missen op die dagen. En je hebt mensen om te missen die je eigenlijk helemaal niet zo goed kende, maar je mist hen omdat je weet hoeveel je vrienden hen missen. Extra dagen om eraan te denken, alsof die er nog niet genoeg waren. Wat een miserabele uitvinding.
"Soms word ik wakker na mijn middagdutje," zegt oma, "en dan denk ik dat hij gewoon even naar de wc is." Maar er hangt een foto naast haar in een onmiskenbare zware, zwarte lijst. Het zijn verzinsels en vergissingen van de hersenen. Kom, voor de lol laten we een filmpje lopen van jaren geleden, van voor de rollator en het rusthuis, van voor de zwarte benen en de ontelbare nieuwjaarsfeesten waarvan hij zei dat het zeker de laatste ging zijn. "Bioscoop de Waterlanders. Cinéma Pathétique" zoals Lanoye in Kartonnen Dozen schrijft.
Tijd om je teva's nog eens aan te doen.
Maar nee, als je erover nadenkt, dan ben je toch nog nooit echt ongelukkig geweest terwijl je teva's droeg. De versleten all stars die je droeg in je getroebleerde puberjaren daarentegen, die hebben dingen gevoeld. Die droegen niet enkel jouw gewicht mee maar ook het gewicht van de wereld waarvan je dacht dat het op je schouders rustte. Misschien daarom dat je jezelf zo zwaar vond. Botjes en blote voeten zijn ambigu. Botjes zijn dat omdat ze je enerzijds chic en machtig laten voelen maar je ook zere voeten bezorgen. Blootvoets klinkt dan weer eerst als zorgeloos en doet je denken aan gras en zand en aan je voeten onhandig wassen aan de buitenkraan vooraleer je naar binnen mocht. Maar blootvoets doet je ook denken aan koude voeten op kille vloeren die door een kamer ijsberen terwijl je piekerende hoofd overuren draait. Gelukkig bestaan daar warme pantoffels voor.
Warmte om de druilerigheid van de eerste novemberdagen te bestrijden. Vroeger had je vakantie op die dagen en stonden er grote potten chrysanten te koop in de supermarkt, maar meer was het niet. Nu heb je vakantie en staan dezelfde bloemen in dezelfde supermarkten maar je hebt ook iemand om te missen op die dagen. En je hebt mensen om te missen die je eigenlijk helemaal niet zo goed kende, maar je mist hen omdat je weet hoeveel je vrienden hen missen. Extra dagen om eraan te denken, alsof die er nog niet genoeg waren. Wat een miserabele uitvinding.
"Soms word ik wakker na mijn middagdutje," zegt oma, "en dan denk ik dat hij gewoon even naar de wc is." Maar er hangt een foto naast haar in een onmiskenbare zware, zwarte lijst. Het zijn verzinsels en vergissingen van de hersenen. Kom, voor de lol laten we een filmpje lopen van jaren geleden, van voor de rollator en het rusthuis, van voor de zwarte benen en de ontelbare nieuwjaarsfeesten waarvan hij zei dat het zeker de laatste ging zijn. "Bioscoop de Waterlanders. Cinéma Pathétique" zoals Lanoye in Kartonnen Dozen schrijft.
Tijd om je teva's nog eens aan te doen.
