Klachtenbrief aan klierkoorts

Beste meneer Klierkoorts

In deze halve koortsdroom die sinds kort, door uw schuld, mijn leven is geworden had ik u graag geadresseerd en op uw plaats gezet. Slechts eenmaal zal ik mij mild opstellen en die beurt komt er nu aan. Mijn excuses dat ik u zonder uw medeweten een gender toeken. Dat is niet van mijn gewoonte, al denk ik dat het mannelijk geslacht in dit geval zeer van toepassing is. Want jij bent trash net zoals alle mannen. Daarenboven is er een groter mannelijk percentage dat ongevraagd vrouwelijke lichamen binnendringt. Tot zover het mild zijn, maar nu we toch over dit woord aan het struikelen zijn. Wist u dat ik door u zomaar hopsakee mijn milt kan scheuren door te zware dingen op te tillen. Vind gij dit nu normaal?

Dat komt hier mijn lichaam binnengeslopen en terroriseert niet enkel mijn geweldige gezondheid maar ook mijn (semi-)onberispelijke reputatie. “Oh heb je klierkoorts, Eva? Je weet wat ze daarvan zeggen hé, dat het de kuskesziekte is.” Hou je bek, Sonja en stop met die wenkbrauwen zo veelzeggend op te trekken. Dat is nog niet het ergste feit op het vlak van reputatie. Moest ik even soa-gespreksgewijs gaan aankondigen dat ik klierkoorts had aan iedereen waarmee ik een glas of iets meer gedeeld had in het nabije verleden. Het was als het ware een oefening op vertellen dat ik chlamydia heb. Alleen is chlamydia op te lossen met één simpel pilletje en blijft u “voor onbepaalde duur, maar reken toch maar minstens op zes weken” in mijn lijf ronddolen.

Die slechte reputatie kan ik misschien nog wel aan, maar kunnen we het alstublieft wat rustiger aandoen in alle andere opzichten. Keelpijn, hoofdpijn, koorts, amandelen als pingpongballen, zweetaanvallen, voortdurende vermoeidheid, misselijkheid. Iemand is hier een beetje een strever aan het zijn hoor, meneer Klierkoorts. Doe wat rustig aan, straks krijgt u een burn-out. Het was al geen geheim dat ik met momenten de hottest bitch in town ben, maar toen mijn lichaamstemperatuur eergisteren in 20 minuten een halve graad steeg tot een zorgwekkende 39,2°C ging het er toch wat over.

Blijkbaar kan die hevige vermoeidheid nog enkele maanden blijven aanslepen. Ik heb geen al te druk leven, maar om iedere keer nadat ik een douche neem drie uur te moeten slapen … Dan zitten we op een gepensioneerdenniveau van tijdsbesteding. Ach o wee, kijk mij nu, 22 jaar in de fleur van haar leven en getroffen in hart en klieren door uitschot gelijk u. Schaam u.

Uw tijdsmanagement kon trouwens ook beter hé. Over enkele dagen begin ik mijn nieuw academiejaar in een gloednieuwe richting. Als blijkt dat er ook maar iets in die opleiding misloopt omwille van u, ik kom je persoonlijk opzoeken. Ik weet u namelijk wonen, u woont in mij. Daarenboven, laten we dit niet kleiner maken dan het is, neemt u mij een heel aantal goeie feestjes af. Ik mag hopen dat ik tegen de eerste weekends van oktober weer volledig op mijn dansbenen sta. Wie moet anders al mijn scoutsvrienden steunen? En zie maar dat tegen dan die lever van mij ook gefixt is. Die gele blos die mijn wangen kleurt vanwege mijn slechte leverwaarden staat me niet echt.

Bon, ik denk dat mijn boodschap overgekomen is. Ik denk dat ik nu weer een uurtje of twee moet slapen aangezien mijn vingers over het keyboard getokkeld hebben en dat is me toch een zeer intensieve bezigheid waar ik even van moet bekomen. Pak je biezen en vergeet niet die vieze witte smurrie op mijn gezwollen amandelen mee te nemen, ik moet er letterlijk van overgeven.

Met vriendelijke groeten

Uw huisgenoot

Eva

19 mei '19

Hoe geordend oma's herinneringen vroeger waren, zo gedesoriënteerd lijken de mijne soms te zijn. In oma's brein liepen er honderden lijnen tussen iedereen zodat elke persoon eigenlijk ne Keppens was. Of iets te maken had met Ukkel, dat kon ook.
Mijn brein vult zich met een wirwar van wazige indrukken van een klein meisje in een groot hoekhuis in Evere.

's Ochtends wakker worden onder het felblauwe, prikkende deken dat zo zwaar was dat het je dieper en dieper in het logeerbed leek te drukken. Gaan piepen in de slaapkamer van oma en opa om dan op de oude, aftandse hometrainer te proberen klauteren. Iets wat nooit leek te lukken zonder de helpende hand van opa die zo groot en sterk was dat het leek alsof hij slechts één vinger hoefde te bewegen om je op het zadel te krijgen. Oma die zich terwijl bekijkt in de ovalen spiegel met sierlijke, zilveren lijst die op de tafel naast het raam staat.
Er gebeuren gekke dingen in dat huis, want de lichtschakelaars zijn zwart terwijl alle lichtschakelaars die je kent wit zijn. En er zit een raam in de deur dat apart open kan. En er wordt soep gegeten voor elk middagmaal, elke middag. Er zitten soms wormpjes in de kleine appels die op de tafel met plakkerige toile-cirée in de tuin liggen. En nog het meest magische en gekke van alle dingen is dat er water uit de kraan komt als je een grote pomp op en neer beweegt.

Op een middag vind ik op de grote steen naast het poortje naar de tuin een neergestort vogeltje. Twee grijzige, ontzettend grote ogen op een nat, plat lijfje liggen in een plasje vocht. Hadden ze die idiote klok met vogelgeluiden al gehad, had je hem kunnen horen tikken toen ik opa over mijn vondst vertelde. Oma nam me mee naar de keuken en zei dat ik nooit meer iets over dode vogeltjes aan opa mocht vertellen. Dode vogeltjes maakten hem droevig.

27 april '19

Ik weet niet hoe perkament eruit ziet.
Mijn vingers hebben nog nooit een geweekte, opgespannen, afgeschraapte beestenhuid gevoeld.

Ik weet dus niet wat schrijvers bedoelen als ze zeggen dat oudemensenvel als perkament is.

Oma's vel lijkt op vershoudfolie.

De folie spant zich op sommige plekken over de blauwe aders die over haar handen lopen, op andere plekken lijkt het losser te zitten. Blauwe aders op bleke handen.
Een gorgonzoma (zie het door de vingers, zie het tussen haakjes. De sfeer is hier al zwaarmoedig genoeg, vind je niet.)

Het patroon keert in alle zachtheid terug op de slapen van de baby die ze onbeholpen maar routineus vasthoudt. Léa grijpt met haar spitse vingers naar de foliehuid en ik heb haast schrik dat ze erdoor zou priemen. Zoals je met je vingers het plastic doorboort van ingepakte appels.

Ter bescherming leg ik mijn hand tussen die van hun. Mijn handpalm voelt Léa's, warme levendigheid en de andere kant voelt de koele berusting van oma.

Het is mooi om daar zo minutenlang te zitten, te kijken, te voelen, tijd te nemen.

Om nooit meer te vergeten.

Nieuwjaarsbrief '19

Beste vrienden en sympathisanten

Ik denk dat ik voor veel mensen spreek als ik zeg: "euuhm ... 2018, What the fuck?!" We zeggen wel vaak dat we er een ruw jaar hebben opzitten (en ja dit is een anglicisme van 'rough year') maar sommige dagen van 2018 voelden aan als schuurpapier. Maar met schaafwonden en al strompelend, met hechtingen en al kruipend, met emotionele amputaties en steunden op onze rollator zijn we hier vandaag toch weer geraakt.
In mijn cinegrafisch brein is dit dan ongeveer het moment waarop een of ander episch klassiek stuk begint te spelen en de vlag van mijn land achter mij wappert tegen een decor van een prachtige zonsondergang. En in mijn cinegrafisch brein kan ik nu verder gaan met het volgende stuk.

"Schuurpapier kan ook fijn zijn. Het krijgt het hardnekkige eelt van onze voeten. Het bereidt uw hout voor op een frisse laag verf. Schuurpapier maakt alles glad en kan de finale afwerking zijn van uw beeldhouwwerk, van uw David, van uw Laocoongroep."

Maar dit is geen film. Mijn cd-speler is kapot, ik heb te weinig nationalistische gevoelens om te weten tot welk land ik behoor en de zon is al lang onder gegaan.
En weet je wat ook wel tof is? Satijn of veertjes of zachte babywangetjes ... of letterlijk alles wat niet schuurpapier is.
Dus dit is mijn boodschap aan 2019 en bij uitbreiding aan de mensheid:
"wees eens zacht en aardig en netjes. Voor elkaar. Voor uzelf."

Dat we dit jaar eindelijk mogen waarmaken wat we jaar na jaar zeggen. Dat we eindelijk kiezen voor geluk en liefde. Dat we onszelf onszelf verzorgen, fysiek maar zeker ook mentaal.
Ja, dat zijn mijn goede wensen,

mijn betere wensen

mijn beste wensen

voor het nieuwe jaar

immer uw kapoen,

Eva

Leuven, 10 januari 2019