Ik verjaar niet
graag. Van 13 tot en met 11 augustus hou ik van franjes en slingers, van
toeters en spotlights. Ha! Kijk naar mij. Ik tap dans / dans tap op tafel en
vertel een schuine mop. Hou van mij tot ik met een kromme wandelstok bij de nek
van het podium word getrokken.
Maar niet op 12
augustus. Dat heeft, denk ik, te maken met hoge verwachtingen. Als je laag
mikt, zijn alle uitkomsten beter. Op 12 augustus is mijn doel uit bed komen.
Daar stopt het zo ongeveer. Vorig jaar werd ik op twaalf nul acht zwetend in
een hittegolf wakker met harpcovers van happy birthday, gedichtjes en lichamen
in letters gewrongen. Mijn doel was vorig jaar om vooral niet uit bed te komen.
Soms kan dat dagen of weken het doel zijn.
Veel dingen blijken in golven te komen; hitte, corona, jezelf absoluut superkut
voelen. Mama zag de bui vorig jaar al hangen en besloot dat al mijn vrienden
optrommelen om ongemakkelijke video’s van zichzelf te maken goedkoper was dan een
tienbeurtenkaart bij de psycholoog. Maar mama vergeet soms dat er golven zijn
en gaat meteen van de zondvloed uit.
Randall Caesar
zei in Zwijgen is geen optie dat
we gemaakt zijn om te drijven. Drijven is zo gecontroleerd, zo gracieus. Ik
drift als wrakhout, verzwelg met mijn kop onder maar ik kom happend en hoestend
terug. Verlies mezelf in slechte en in goede dagen. Maar wanneer de rust
weerkeert, dein ik, tegen alle verwachtingen in, mee op de golven en sleur nog
een drenkeling of twee mee. Totdat er een boot komt en ik laat u nooit los, ik
beloof het. Gij plakt aan mij, pek aan veren. Ge breidt u uit, gitzwart
verziekt gij al mijn fauna en flora en betovert mij met uw regenboogreflecties.
Maar nee, dit
jaar geen golf, geen zondvloed, geen hitte, geen absoluutsuperkutgevoel. Wel
nog corona. Verdorie.
Ik ben vanaf
vandaag 24. Ik heb werk, ik betaal huur, ik doe mijn eigen was, ik spaar voor
mijn pensioen. Ik ben jong, ik wil wat. Wat weet ik niet exact, maar fuck ik
wil het graag. Ik heb lief, ik ben gelukkig. En als de golven weer komen, zal
ik niet verkruimelen. Ik zal altijd overleven. Als Gloria*. Hoera! Hoera voor
mezelf, van mezelf.
*Dat laatste is dus een referentie naar I Will Survive van Gloria Gaynor met een kwinkslag naar “In de gloria, in de gloooo-riiii-aaaa” maar ik weet niet of dat echt wel goed is doorgekomen en anders klinkt dat werkwoord “overleven” wel heel erg zwaarwichtig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten