zaterdag 13 augustus 2022

seizoen 02 episode 05

En hoe voelt dat om 25 te zijn?
Als mijn leven een toneelstuk of serie zou zijn – het is een serie, niet te hoog vliegen – dan zou je nu voelen dat er iets staat te gebeuren. Het decor is veranderd - niet veel maar toch-. Er zijn wat decorstukken verplaatst en ze pendelt nu naar het werk. Ze fietst twintig minuten en riskeert daarbij haar leven. Steekt – in gedachten – haar vuist op naar toeterende automobilisten en wankelt – net niet of net wel – over de tramsporen en borduren. Ze mist treinen – net niet of net wel – en voert dan lange monologen of staart uit het raam met een gepaste soundtrack. Ze verbreekt af en toe – knipoog – de vierde wand. Ze vertelt allesomvattende waarheden die ze zelf nog niet meegemaakt heeft. Ze wandelt op het ritme – uncle Johnny made my dress that cheap spandex she looks a mess – de trappen in het station af. Het kan alle kanten op nu. Misschien scheert ze zich kaal – lelijk - , raakt ze verslaafd aan heroïne of nog erger aan een man die koud en warm blaast – materiaal om over te schrijven-. Waarschijnlijk kabbelt het leven rustig verder en blijven dingen vertrouwd maar toch anders.

Ik zit in een vierde. Als ik de geromantiseerde versie van een honderdjarig bestaan nastreef toch. Statistisch gezien zit ik aan 29,73%. Maar ik ben ervan overtuigd dat ik niet bovengemiddeld ben, ook niet in levensverwachting. 31,6% dan maar. Een derde dus. Lichte knagende paniek dat je nog niets bereikt hebt in je leven, zo voelt dat om 25 te zijn. Hetzelfde als gisteren, zo voelt dat om 25 te zijn. Best wel fijn eigenlijk, zo voelt dat om 25 te zijn.


donderdag 24 februari 2022

Ochtendmist

 

Het licht springt aan en meteen lijkt het alsof de vloer harder plakt dan toen het nog donker was. Ik dacht dat ik er te oud voor geworden was. Dat ik feestjes minder en minder begon te missen. Het is een beetje zoals denken dat je over je ex bent. “Neen, ik mis hem echt niet. Dit deel van mijn leven is afgerond.” Maar dan laat je vier pinten door je keelgat glijden en blijkt je ruggengraat ergens samen met je waardigheid in een hoekje op die plakkende dansvloer te liggen.

Ik kijk diep in zijn ogen. Zijn pupillen hebben moeite om zich aan te passen aan het licht. Zijn lichaam heeft moeite om zijn verdronken evenwichtsorgaan terug aan de praat te krijgen. Mijn verdronken hersenen hebben moeite om zijn naam die hij een uur geleden nog in mijn oor fluisterde op te vissen.

Morgen zullen mijn lange haren ruiken naar zweet en dansen, naar sigaretten – echt maar eentje, ik ben gestopt – en slechte beslissingen. Morgen zullen mijn lange haren ruiken naar u. Totdat ik onder de douche sta en ik u samen met mijn hoofdpijn door het afvoerputje probeer te doen verdwijnen.

Met mijn hoofd in de wind en mijn haren in de wolken schiet ik jachtig door de ochtendschemer. De eerste vogels fluiten ongestoord de ochtendstond uit hun mond. Ze weten niet dat ik de nachtraaf ben. De dauw verzamelt zich op mijn bril, maakt mijn zicht nog meer troebel.

Niets klinkt mooier dan wanneer je
de ochtend mist.


zondag 9 januari 2022

Nieuwjaarsbrief 2022

 Mechelen, 9 januari 2022


Liefste vrienden 

 

“Maar Eva, gij ziet de dingen altijd zo groot maar gij doet ze zo onbenullig klein.”
Ik weet niet meer welke kwelduivel of angsthaas dit idee in mijn oor gefluisterd heeft. Want in 2021 wist ik soms niet meer exact te bepalen wat realiteit was. Mijn realiteit was de flinterdunne lijn tussen vallen en vliegen, extase en depressie, vergeten en koesteren.

Mijn grootheidswaanzin blijkt dus met een minderwaardigheidscomplex te zitten. Zit het geluk dan niet in de kleine dingen, zoals men beweert? Misschien. Als ge het juist aanpakt, kan geluk zitten in kaasschotels, gekleurde lampionnen, plezante video’s en dankbaarheid. Als ge uw eigen route uitstippelt, daar zit geluk in. Het is gemakkelijk om op zoek te gaan naar kruimels , om op uw stappen terug te keren. Hebt ge al gekeken waar ge het voor het laatst hebt gezien? Waar het uit uw handen viel of ge misschien zelf de grip verloren zijt? Misschien wilde ge wel dat iemand achter u liep, op uw schouder tikte en zei “Hé, dit is ook van u. Kom mee, we willen u erbij.”

Klein geluk zit in kleine kinderen. Of toch diegenen die delen van uw naam dragen. Al de rest – sorry -  daar zal dan wel geluk voor iemand anders inzitten. Uw metekind in uw armen, daar zit zeker geluk in. Alles is al gezegd geweest over dit soort geluk, maar het kan geen kwaad om het nog eens te herhalen. Dat klein kloppend hartje, warmte uit dat hoopje in uw armen en vooral die imposante onschuld. Toen Elliot voor het eerst in mijn armen lag, kon ik niets anders doen dan huilen. Huilen op een manier die hij nog niet kent. Dikke tranen lopen over mijn wangen omdat het leven voor hem nog zo simpel is. Hij kent alleen nog maar huilen voor honger of krampen en ik geef toe dat ik daar ook soms nog voor huil maar hij weet nog niet wat het is om te huilen van totale verslagenheid, van een diepgewortelde tristesse of van ontzag en schoonheid.

Klein geluk zit in zweterige dansen, gestolen blikken, hete chauffages, handen op het juiste moment op de juiste plek. Niet vasthouden als ge moet loslaten, daar zit geluk in. Voor een keer of voor de eerste keer niet halsoverkop vallen. Wel voet bij stuk houden om uw gevoel te volgen, ook als dat gevoel er niet is.

Het probleem is - denk ik - dat ik het kleine al te veel koester waardoor ik het grote vergeet. Met mijn grote en complexe woorden lijk ik de grote en complexe dingen te omzeilen. Want als ik lyrisch doe over de kleine dingen, kan ik de grote in een voetnoot zetten. Dan kan ik tussen de regels door verwijzen naar de honger naar meer, de ambitie naar groter, de wil om alles om te gooien. Als ik maar in grotesken blijf spreken over de geringe dingen des levens dan lopen de bijzonderheden op kousenvoeten de deur uit.

In 2022 blijf ik het kleine koesteren maar wil ik het grote niet uit het oog verliezen. Grote plannen maken en ze ook uitvoeren. De kleine dingen groot zien en de grote dingen nog grootser. Mijn leven in grandeur.

Vanwege uw kapoen en immer uw vriend

Eva