Mechelen, 9 januari 2022
“Maar Eva, gij ziet de dingen altijd zo groot maar gij doet ze zo
onbenullig klein.”
Ik weet niet meer welke kwelduivel of angsthaas dit idee in mijn oor
gefluisterd heeft. Want in 2021 wist ik soms niet meer exact te bepalen wat
realiteit was. Mijn realiteit was de flinterdunne lijn tussen vallen en
vliegen, extase en depressie, vergeten en koesteren.
Mijn grootheidswaanzin blijkt dus met een minderwaardigheidscomplex te
zitten. Zit het geluk dan niet in de kleine dingen, zoals men beweert?
Misschien. Als ge het juist aanpakt, kan geluk zitten in kaasschotels,
gekleurde lampionnen, plezante video’s en dankbaarheid. Als ge uw eigen route
uitstippelt, daar zit geluk in. Het is gemakkelijk om op zoek te gaan naar
kruimels , om op uw stappen terug te keren. Hebt ge al gekeken waar ge het voor
het laatst hebt gezien? Waar het uit uw handen viel of ge misschien zelf de
grip verloren zijt? Misschien wilde ge wel dat iemand achter u liep, op uw
schouder tikte en zei “Hé, dit is ook van u. Kom mee, we willen u erbij.”
Klein geluk zit in kleine kinderen. Of toch diegenen die delen van uw naam
dragen. Al de rest – sorry - daar zal
dan wel geluk voor iemand anders inzitten. Uw metekind in uw armen, daar zit zeker
geluk in. Alles is al gezegd geweest over dit soort geluk, maar het kan geen
kwaad om het nog eens te herhalen. Dat klein kloppend hartje, warmte uit dat
hoopje in uw armen en vooral die imposante onschuld. Toen Elliot voor het eerst
in mijn armen lag, kon ik niets anders doen dan huilen. Huilen op een manier
die hij nog niet kent. Dikke tranen lopen over mijn wangen omdat het leven voor
hem nog zo simpel is. Hij kent alleen nog maar huilen voor honger of krampen en
ik geef toe dat ik daar ook soms nog voor huil maar hij weet nog niet wat het
is om te huilen van totale verslagenheid, van een diepgewortelde tristesse of
van ontzag en schoonheid.
Klein geluk zit in zweterige dansen, gestolen blikken, hete chauffages,
handen op het juiste moment op de juiste plek. Niet vasthouden als ge moet
loslaten, daar zit geluk in. Voor een keer of voor de eerste keer niet
halsoverkop vallen. Wel voet bij stuk houden om uw gevoel te volgen, ook als
dat gevoel er niet is.
Het probleem is - denk ik - dat ik het kleine al te veel koester waardoor
ik het grote vergeet. Met mijn grote en complexe woorden lijk ik de grote en
complexe dingen te omzeilen. Want als ik lyrisch doe over de kleine dingen, kan
ik de grote in een voetnoot zetten. Dan kan ik tussen de regels door verwijzen
naar de honger naar meer, de ambitie naar groter, de wil om alles om te gooien.
Als ik maar in grotesken blijf spreken over de geringe dingen des levens dan lopen
de bijzonderheden op kousenvoeten de deur uit.
In 2022 blijf ik het kleine koesteren maar wil ik het grote niet uit het
oog verliezen. Grote plannen maken en ze ook uitvoeren. De kleine dingen groot
zien en de grote dingen nog grootser. Mijn leven in grandeur.
Vanwege uw kapoen en immer uw vriend
Eva
