woensdag 6 december 2017

Grafrede

Allerliefste bakske, liefste DeLorean

Wat een tragiek, wat een rampspoed overkwam jou zo’n drie weken geleden. De avond voordien waren we samen nog zo gelukkig geweest, was je met al je vrolijkheid op en neer aan het schuiven en geluidjes aan het maken. Ik heb ons geluk verpest. Vlak voor het slapengaan ontdooide ik nog de courgettesoep die in mijn diepvriezer lag. Had ik toen maar gezien dat er gaatjes in het diepvrieszakje zaten, had ik jou maar niet achteloos op mijn koelkast neergelegd.

Toen ik de volgende dag opstond, zette ik mijn voeten recht in een plasje ijskoud vocht. Mijn soep was ontdooid, dat wel, maar had zich ook een weg gebaand naar de andere kant van mijn kamer. Ergens in dat groene, glibberige spoor lag jij. Ik ril en huiver bij de gedachte dat jij de hele nacht hebt liggen bibberen en beven in dat ijskoude dooiwater. Ik probeerde je nog te beademen, tevergeefs. Langzaam vermengden mijn tranen zich met de koude plasjes op de grond. De geur van courgettesoep maakt me nog steeds van streek.


Jij en ik, wij waren meer dan negen lange jaren een topteam. In het begin was jij de talk of the town, de coolste gsm van al mijn klasgenootjes. Ik kon je openschuiven en je had verschillende trilstanden en je kon je kleurtjes aanpassen naargelang wie er belde. Als we een berichtje kregen, vulde de ruimte zich met een luid “ding dong”, net een deurbel. Ik zou er veel voor geven om die deurbel nog eens te mogen horen.

Jaren later werd jij mijn gespreksstarter. Tussen alle smartphones bleef jij standvastig een nieuw tijdperk ontkennen. Jij werd een verlengstuk van mezelf, een uitschuifbaar verlengstuk zeg maar. “Is dat echt jouw gsm,” vroeg meer dan één jongeheer me wel eens. “Ja, dat is nog steeds mijn eerste bakje,” antwoordde ik dan met pretoogjes en hoge verwachtingen. Nadien maakte ik dat allemaal kapot door te vertellen dat ik niet geloofde in de durabiliteit van de hype “gsm” en dat ik voorspelde dat dat wel ging overwaaien en we allemaal terug gingen overschakelen op de vaste lijn. Het was een mopje, maar dat begrepen zij niet. De meeste jongeheren haakten toen af, of om het in jouw taal te zeggen; ze haakten in.
’s Avonds eenzaam in mijn bedje checkte ik jou dan op berichtjes of eerder op het gebrek aan berichtjes. Maar jij was er wel voor mij en in het zachte geluid dat je maakte als ik je openschoof kon ik nog net “ze zijn het niet waard” ontcijferen.



Hoewel ik er nog over nagedacht heb om me volledig af te snijden van de wereld, een kluizenaarsbestaan te gaan leiden en nooit meer bereikbaar te zijn, bedacht ik me nog net op tijd. Overschakelen op een smartphone? Dat klonk als hoogverraad. Ik bestelde dan maar een Nokia 3310, een gele. Je opvolger zal nooit volledig in jouw voetsporen kunnen treden. Hij is opvallend, te aanwezig, een beetje afgerond van vorm en voorbijgestreefd. Hij lijkt dus wel wat op mij, zou je kunnen zeggen.

Ik schuif je nu voor de laatste keer toe. Het ga je goed daar in de gsm-hemel. Ik zie je graag.


Eva. 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten