donderdag 24 februari 2022

Ochtendmist

 

Het licht springt aan en meteen lijkt het alsof de vloer harder plakt dan toen het nog donker was. Ik dacht dat ik er te oud voor geworden was. Dat ik feestjes minder en minder begon te missen. Het is een beetje zoals denken dat je over je ex bent. “Neen, ik mis hem echt niet. Dit deel van mijn leven is afgerond.” Maar dan laat je vier pinten door je keelgat glijden en blijkt je ruggengraat ergens samen met je waardigheid in een hoekje op die plakkende dansvloer te liggen.

Ik kijk diep in zijn ogen. Zijn pupillen hebben moeite om zich aan te passen aan het licht. Zijn lichaam heeft moeite om zijn verdronken evenwichtsorgaan terug aan de praat te krijgen. Mijn verdronken hersenen hebben moeite om zijn naam die hij een uur geleden nog in mijn oor fluisterde op te vissen.

Morgen zullen mijn lange haren ruiken naar zweet en dansen, naar sigaretten – echt maar eentje, ik ben gestopt – en slechte beslissingen. Morgen zullen mijn lange haren ruiken naar u. Totdat ik onder de douche sta en ik u samen met mijn hoofdpijn door het afvoerputje probeer te doen verdwijnen.

Met mijn hoofd in de wind en mijn haren in de wolken schiet ik jachtig door de ochtendschemer. De eerste vogels fluiten ongestoord de ochtendstond uit hun mond. Ze weten niet dat ik de nachtraaf ben. De dauw verzamelt zich op mijn bril, maakt mijn zicht nog meer troebel.

Niets klinkt mooier dan wanneer je
de ochtend mist.


1 opmerking: