Het licht springt aan en meteen lijkt
het alsof de vloer harder plakt dan toen het nog donker was. Ik dacht dat ik er
te oud voor geworden was. Dat ik feestjes minder en minder begon te missen. Het
is een beetje zoals denken dat je over je ex bent. “Neen, ik mis hem echt niet.
Dit deel van mijn leven is afgerond.” Maar dan laat je vier pinten door je
keelgat glijden en blijkt je ruggengraat ergens samen met je waardigheid in een
hoekje op die plakkende dansvloer te liggen.
Ik kijk diep in zijn ogen. Zijn
pupillen hebben moeite om zich aan te passen aan het licht. Zijn lichaam heeft
moeite om zijn verdronken evenwichtsorgaan terug aan de praat te krijgen. Mijn
verdronken hersenen hebben moeite om zijn naam die hij een uur geleden nog in
mijn oor fluisterde op te vissen.
Morgen zullen mijn lange haren ruiken
naar zweet en dansen, naar sigaretten – echt maar eentje, ik ben gestopt – en slechte
beslissingen. Morgen zullen mijn lange haren ruiken naar u. Totdat ik onder de
douche sta en ik u samen met mijn hoofdpijn door het afvoerputje probeer te
doen verdwijnen.
Met mijn hoofd in de wind en mijn haren
in de wolken schiet ik jachtig door de ochtendschemer. De eerste vogels fluiten
ongestoord de ochtendstond uit hun mond. Ze weten niet dat ik de nachtraaf ben.
De dauw verzamelt zich op mijn bril, maakt mijn zicht nog meer troebel.
Niets klinkt mooier dan wanneer je
de ochtend mist.
Hihi, klinkt als een prima avond! En ochtend ;)
BeantwoordenVerwijderen