“De opera, de opera, daar
gaan we graag naartoe. We gaan er om te zingen en dat worden we nooit moe.” Ik
open deze tekst met de wijze woorden van Samson en Gert. De diepzinnige liederen van mijn heilanden kunnen wel in meerdere situaties gebruikt worden, maar
hiervoor zijn ze uiterst geschikt.
Toen ik
acht jaar was, kochten mijn ouders een cd-box met de beroemdste werken van
Mozart. Mini-Eva was geïntrigeerd door deze “grotemensenmuziek” en al snel
klonken uit mijn paarse cd-speler de Toverfluit en andere meesterwerken. Is dit
ongewoon te noemen voor een achtjarig kind? Uiteraard, maar wat misschien nog
vreemder was, was dat na mijn Mozartperiode terug de kinderliedjes werden
gedraaid. Allemaal goed en wel dat die lieve hond Samson over de opera zong,
maar het was niet meer de klassieke muziek die me kon bekoren. In feite, als ik erover nadenk, onderging ik een omgekeerde evolutie.
Het was pas
in het middelbaar, tijdens mijn lessen aan het conservatorium, dat ik terug in
aanraking kwam met klassieke muziek. Wederom dweepte ik met Mozart, Bach en
Beethoven. Hoe bombastischer, hoe beter. Ik ontdekte dat er enkele alledaagse
situaties zijn, die geknipt zijn voor klassieke muziek. Een greep uit het
aanbod: afwassen, poetsen, teksten schrijven, lezen.
Om het op een dramatische wijze te zeggen, klassieke muziek heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Het meisje dat Tsjaikovski opzet onderweg naar elk examen, ervan overtuigd dat ze anders zal buizen. Het meisje dat danst op Beethoven, en sinds kort ook het meisje dat naar de opera gaat.
Om het op een dramatische wijze te zeggen, klassieke muziek heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Het meisje dat Tsjaikovski opzet onderweg naar elk examen, ervan overtuigd dat ze anders zal buizen. Het meisje dat danst op Beethoven, en sinds kort ook het meisje dat naar de opera gaat.
Naar de
opera gaan was al lang een van de dingen die ik eens wou doen. Het was ook
duidelijk dat dat op mijn 17-before-18 lijst moest komen. De avond van de 26e
december ’14 was het zover. Samen met mijn ouders en mijn broer gingen we naar
de Munt in Brussel om Don Giovanni van Mozart te bekijken. Ik stond erop dat we
in de Muntschouwburg gingen, als je al naar de opera gaat, doe het dan ineens
deftig.
Na het boeken van de tickets was ik al wat sceptischer, we hadden ontdekt dat het geen opera zou zijn zoals we die ons inbeelden. Het was een moderne productie, onder leiding van ene Warlikowski. Ik zeg het eerlijk, ik was al teleurgesteld. Ik wou de grandeur van de kostuums, de dikke dames, de prachtige decors. De stereotypische opera dus.
Na het boeken van de tickets was ik al wat sceptischer, we hadden ontdekt dat het geen opera zou zijn zoals we die ons inbeelden. Het was een moderne productie, onder leiding van ene Warlikowski. Ik zeg het eerlijk, ik was al teleurgesteld. Ik wou de grandeur van de kostuums, de dikke dames, de prachtige decors. De stereotypische opera dus.
Ho maar,
wat heb ik me daar in vergist. Hoe meer ik erover nadenk, hoe prachtiger ik de
opera vind. En hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik de juiste woorden vind
om het allemaal te omschrijven. Ik kan hier met adjectieven als prachtig,
fantastisch en magnifiek gaan gooien, maar die zouden niet juist weergeven hoe
prachtig, fantastisch en magnifiek het wel niet was.
Warlikowski
voert een heel moderne Don Giovanni op met de teksten die hij krijgt van
Mozart. In het minimalistische decor, dat een beetje Sixties aanvoelt, rijgt
Don Giovanni de ene flirt na de andere aan elkaar. Met elke vrouw die hij kust,
stort hij zichzelf meer in de afgrond.
In de opera
sluipen op sommige momenten heel subtiele, grappige situaties en uitspraken. De
beste was met voorsprong helemaal op het einde. Nadat Don Giovanni gestorven is
(oeps, spoiler alert) laten alle personages aan elkaar en aan het publiek weten
wat ze met hun verdere leven willen doen. De een al wat dramatischer dan de
andere, maar allemaal zijn ze geschokt door de dood van hun vijand, geliefde of
meester. Tot op het moment dat Zerlina terloops zegt: “Wij gaan naar huis, om
met vrienden samen te eten.” Zo zie je maar weer, dat de humor van Mozart ook
vandaag nog gesmaakt kan worden.
 |
| foto door Bernd Uhlig (bron) |
Meer ga ik hier zelfs niet over schrijven, buiten dat ik het prachtig, fantastisch en
magnifiek vond. Deze opera heeft enkel mijn passie nog meer aangewakkerd. Ik
ben er zeker van dat ik hier nog heel vaak zal aan denken. Het zal altijd een
speciale opera voor mij blijven, omdat het mijn eerste was. Om met de woorden
van Don Giovanni zelf af te sluiten: “Wie slechts één trouw is, is wreed voor
de ander; ik, die in mij zo’n groot hart voel, wil het beste voor hen allemaal.”
Al heb ik het over opera’s, en hij over vrouwen.
