zaterdag 27 december 2014

"De opera, de opera, daar gaan we graag naartoe"

 “De opera, de opera, daar gaan we graag naartoe. We gaan er om te zingen en dat worden we nooit moe.” Ik open deze tekst met de wijze woorden van Samson en Gert. De diepzinnige liederen van mijn heilanden kunnen wel in meerdere situaties gebruikt worden, maar hiervoor zijn ze uiterst geschikt.



Toen ik acht jaar was, kochten mijn ouders een cd-box met de beroemdste werken van Mozart. Mini-Eva was geïntrigeerd door deze “grotemensenmuziek” en al snel klonken uit mijn paarse cd-speler de Toverfluit en andere meesterwerken. Is dit ongewoon te noemen voor een achtjarig kind? Uiteraard, maar wat misschien nog vreemder was, was dat na mijn Mozartperiode terug de kinderliedjes werden gedraaid. Allemaal goed en wel dat die lieve hond Samson over de opera zong, maar het was niet meer de klassieke muziek die me kon bekoren. In feite, als ik erover nadenk, onderging ik een omgekeerde evolutie.

Het was pas in het middelbaar, tijdens mijn lessen aan het conservatorium, dat ik terug in aanraking kwam met klassieke muziek. Wederom dweepte ik met Mozart, Bach en Beethoven. Hoe bombastischer, hoe beter. Ik ontdekte dat er enkele alledaagse situaties zijn, die geknipt zijn voor klassieke muziek. Een greep uit het aanbod: afwassen, poetsen, teksten schrijven, lezen.
Om het op een dramatische wijze te zeggen, klassieke muziek heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. Het meisje dat Tsjaikovski opzet onderweg naar elk examen, ervan overtuigd dat ze anders zal buizen. Het meisje dat danst op Beethoven, en sinds kort ook het meisje dat naar de opera gaat.



Naar de opera gaan was al lang een van de dingen die ik eens wou doen. Het was ook duidelijk dat dat op mijn 17-before-18 lijst moest komen. De avond van de 26e december ’14 was het zover. Samen met mijn ouders en mijn broer gingen we naar de Munt in Brussel om Don Giovanni van Mozart te bekijken. Ik stond erop dat we in de Muntschouwburg gingen, als je al naar de opera gaat, doe het dan ineens deftig.
Na het boeken van de tickets was ik al wat sceptischer, we hadden ontdekt dat het geen opera zou zijn zoals we die ons inbeelden. Het was een moderne productie, onder leiding van ene Warlikowski. Ik zeg het eerlijk, ik was al teleurgesteld. Ik wou de grandeur van de kostuums, de dikke dames, de prachtige decors. De stereotypische opera dus.

Ho maar, wat heb ik me daar in vergist. Hoe meer ik erover nadenk, hoe prachtiger ik de opera vind. En hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik de juiste woorden vind om het allemaal te omschrijven. Ik kan hier met adjectieven als prachtig, fantastisch en magnifiek gaan gooien, maar die zouden niet juist weergeven hoe prachtig, fantastisch en magnifiek het wel niet was.

Warlikowski voert een heel moderne Don Giovanni op met de teksten die hij krijgt van Mozart. In het minimalistische decor, dat een beetje Sixties aanvoelt, rijgt Don Giovanni de ene flirt na de andere aan elkaar. Met elke vrouw die hij kust, stort hij zichzelf meer in de afgrond.
In de opera sluipen op sommige momenten heel subtiele, grappige situaties en uitspraken. De beste was met voorsprong helemaal op het einde. Nadat Don Giovanni gestorven is (oeps, spoiler alert) laten alle personages aan elkaar en aan het publiek weten wat ze met hun verdere leven willen doen. De een al wat dramatischer dan de andere, maar allemaal zijn ze geschokt door de dood van hun vijand, geliefde of meester. Tot op het moment dat Zerlina terloops zegt: “Wij gaan naar huis, om met vrienden samen te eten.” Zo zie je maar weer, dat de humor van Mozart ook vandaag nog gesmaakt kan worden.

foto door Bernd Uhlig (bron)


Meer ga ik hier zelfs niet over schrijven, buiten dat ik het prachtig, fantastisch en magnifiek vond. Deze opera heeft enkel mijn passie nog meer aangewakkerd. Ik ben er zeker van dat ik hier nog heel vaak zal aan denken. Het zal altijd een speciale opera voor mij blijven, omdat het mijn eerste was. Om met de woorden van Don Giovanni zelf af te sluiten: “Wie slechts één trouw is, is wreed voor de ander; ik, die in mij zo’n groot hart voel, wil het beste voor hen allemaal.” Al heb ik het over opera’s, en hij over vrouwen. 



zaterdag 20 december 2014

DIY | examensurvivalkit

Hoera, het is de eerste dag van de kerstvakantie. Voor alle universiteits- en hogeschoolstudenten heeft dat echter een nogal negatieve bijklank, want dat betekent ook dat den blok officieel begint.Omdat ik nog zo een fris, jong veulen ben, heb ik daar nog niets mee te maken, maar veel van mijn vrienden wel.
De DIY van vandaag is speciaal om alle studenten een hart onder de riem te steken.

Wat hebben we nodig, Eva?

Wat moeten we doen, Eva?


  • Ga naar de Action, Wibra, Zeeman, Hema,... en koop kleine cadeautjes voor weinig geld die veel of weinig te doen hebben met de examens.
  • Enkele ideetjes: eten (chocolade, popcorn, snoepjes, mandarijntjes,...), thee, gezichtsmaskertjes, pennen, post-its, notitieboekjes, stressballen, shampoo, kaarsen,...
  • Versier de schoendoos, zodat hij er niet meer uitziet als een saaie doos. Het oog wil ook wat, weet je wel.
  • Pak alle cadeautjes apart in.
  • Schrijf op kleine papiertjes een uitleg waarvoor dit pakje kan dienen.
  • Geef de survivalkit af en geniet van de lofbetuigingen.

Ik wou dat ik jullie allemaal jullie persoonlijke examensurvivalkit kon geven, dat zou pas fijn zijn. Maar mijn oprechte medeleven en ondersteuning, dat is toch ook al iets hé :)