dinsdag 8 november 2016

I’m feeling things when I see you


Er zijn een heleboel dingen in mijn leven die ik nog niet gedaan heb. Bungeejumping, zelf een auto besturen, gepraat tegen een prof zonder rood te worden. Op die oneindige lijst staat ook met stip dat ik nog nooit een lief gehad heb. Is er een manier om niet enorm ongemakkelijk over te komen als je dit typt? Misschien als volgt: als een moderne Jeanne d’Arc heb ik al 19 jaar lang mijn maagdelijkheid met ijzeren vuist bewaakt. Ik heb een prachtige metaforische kuisheidsgordel opgebouwd van spastische bewegingen, grofheden, ongemanierdheid en rariteiten. Of zoals mijn broer het zegt: “Eva, alle jongens hebben gewoonweg schrik van u.”

Maar dierbaar Vlaanderen, beeft en huivert, want ik heb sinds kort mijn eerste liefdesverklaring ontvangen. Ik kwam net naar boven gespurt vanuit de gemeenschappelijke keuken op kot om mijn handdoek te halen toen ik er bijna op trapte. Een zachtroze reepje papier waar iets in blokletters op geschreven stond.

“Hello Eva,
I write this letter to tell you that these last days I’m feeling things when I see you.
(Ja, ola amigos, die windt er ook geen doekjes om. )
Since what I’ve seen, you seem someone special and I’d love to meet.
(Dat is wel heel lief, om iemand speciaal te noemen als je haar nog maar enkele keren gezien hebt.)
Would it be possible? I want your answer.
(Dat is lichtjes agressief, maar all is fair in love and war.)
Greetings, Sonia
(Sonia? Sonia als in “Hallo, ik ben Sonia en ik ben een vrouw?!)

Dat is dan ook weer typisch. Krijg ik een liefdesbetuiging maar wel van het foute geslacht. Is het het korte haar en het feminisme? Kom op, het is 2016! Mocht ik nu voetbal spelen en een sidecut hebben…
 Ik heb nog gegoogled of Sonia misschien een obscure jongensnaam voor hippies kon zijn maar die zoekopdracht viel nogal tegen.
Extra grappig is natuurlijk dat mijn bewonderaars naam Sonia is. Alsof ik nog niet genoeg had aan mijn bescheiden keukenprinsesdemon Sonja, je weet wel, die ene vrouw van 49 jaar.

Alle gekheid op een stokje. Wat doet een mens in zo’n noodsituatie? Ze zoekt raad bij haar vrienden. Na oneindig veel gelach in ons gemeenschappelijk gesprek op Facebook en meerdere kreten als “OMGG”, “amai.” “woww” en “oei”, was het beste advies dat eruit kwam dat ik een briefje terug moest sturen. Kort maar krachtig, met de woorden “Hello, I like men. Greetings.” .
Gelukkig opperde toen iemand de mogelijkheid dat dit allemaal een grote grap was. Er zit wel degelijk een Sonia bij mij op kot, maar zij maakt deel uit van de jolige en extreem luide groep Spaanse uitwisselingsstudenten die elk jaar opnieuw ons gebouw proberen koloniseren.

Er zijn een paar opties.
  1. Het is een mopje. Ik reageer niet.
  2.  Het is een mopje. Ik reageer wel.
  3.  Het is geen mopje. Ik reageer niet.
  4.  Het is geen mopje. Ik reageer wel.


Alle vier resulteren ze volgens mij in grote ongemakkelijkheid. Pas op, ik heb uiteraard niks tegen de damesliefde, maar –in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt- ben ik niet zo’n fervent voorstander dat ik terstond zou gaan meedoen. Een lange uitleg met veel moeilijke woorden om te zeggen dat ik niet lesbisch ben. Sorry hé, Sonia.

Ik denk dat ik het op mijn aloude manier ga aanpakken. Eva’s grote rampenplan voor gênante voorvallen. Geloof mij, ik heb dat al vaak genoeg moeten bovenhalen. Het E.G.R.G.V bestaat uit één grote stap. We negeren de situatie tot ze vanzelf weggaat.
Nu mag ik enkel niet meer in de keuken komen en moet ik mijn adem inhouden telkens als ik Spaanse stemmen op de gang hoor. Dan zal het allemaal wel snel voorbij zijn.