zaterdag 12 augustus 2017

Twintig keer niet twintig

Dat ik nu op tram 2 zit en geen tiener meer ben. Was het nu 20 of 21? Ach ja, dat verandert ook elk jaar, moeilijk te onthouden. Zijn er nog goedbedoelde maar zeer cliché mopjes over twintig jaar zijn? U heeft nog welgeteld een jaar om ze allemaal op mij af te vuren. Na twintig komt dertig en dan gaat je biologische klok tiktakken en na dertig komt veertig en dan hoor je dat afschuwelijk te vinden. Na veertig komt vijftig, dan noemen je ze plots eventjes Sarah en na vijftig komt zestig en komt er nog wel iets daarna? Enzoverder enzovoort.

 “Hoe oud word je?” vroeg mijn neefje. “Twintig,” zei ik, maar het rolde nog niet echt van mijn tong. Hij zette grote ogen op. Terecht ook, twintig klinkt stokoud. Soms zeg ik dingen als “jouw wasverzachter ruikt lekker zeg, welke gebruik je?”, “dat is blijkbaar hoe de jeugd tegenwoordig danst” of je krijgt een vierdelige badkamerset en je bent daar oprecht heel blij mee.
Gelukkig weet ik ook wel dat ik een kleuterbrein heb steken in dat twintigjarig lijf van mij en daarom dit lijstje. Om mij eraan te herinneren dat ik een minimensje ben en dat ik nog niets van de wereld afweet en misschien eigenlijk ook niets van de grote, boze wereld wil afweten.

  1. Je hebt nog steeds je rijbewijs niet en maakt ook geen plannen om het te halen.
  2. Op kamp heb je geleerd hoe je moet spinnen met een fidgetspinner en je bent behoorlijk trots op het feit dat je dat ding al draaiend van je duim naar je pink kan verplaatsen.
  3. Liedjes van K3, Spring en Samson & Gert maken je intens gelukkig ergens diep vanbinnen.
  4. Als je een hek met metalen staven tegenkomt moet en zal je een stok oprapen om erlangs te strijken en zo een hels lawaai te produceren.
  5. Soms wou je dat Mulan je beste vriendin was.
  6. Af en toe bekijk je nog eens een aflevering van W817.
  7. Als iemand een protje laat, vind je dat grappig.
  8. Het woord 'protje' op zich is al grappig.
  9. Zo af en toe als het echt echt niet lukt om te slapen, slaap je nog met je knuffel.
  10. Je bent opnieuw een dagboek gestart.
  11. Je kan "Rapklap" van Simon MC helemaal meerappen en je bent daar nog trots op ook.
  12. Zonder donsdeken slapen is geen optie want de nachtmonsters zullen dan aan je tenen knabbelen.
  13. Je bent het nog niet helemaal gewoon dat je mama niet meegaat als je naar de dokter moet.
  14. Als je iets met tomatensaus eet en een witte T-shirt draagt, moet je die T-shirt beschermen met een slabbetje.
  15. Blote benen en een balpen in bezit betekent benen bedekt met kribbeltjes.
  16. Je was net ongelooflijk trots op die zin van puntje 15 en je hebt hem zeker tien keer luidop herhaald.
  17. Je neemt de huistelefoon steevast op met "Hallo bij Cabuy" omdat je ouders je dat zo geleerd hebben en je krijgt het niet over je lippen om iets anders te zeggen.
  18. Je wilt altijd eigenlijk gewoon spaghetti van het kindermenu eten als je op restaurant bent.
  19. Als je wil weten wat links en rechts is, moet je een L proberen maken met je twee handen om er zeker van te zijn dat jouw links echt wel de links is.
  20. Elke dag ontdek je nog nieuwe dingen over alles en iedereen en dat is magisch.
    21 bis. Bovenstaande zin vond je zo cliché dat je een beetje moest overgeven in je eigen mond maar je vond niets beters en liet hem daarom maar staan.

zaterdag 5 augustus 2017

zomerbenen

* te lezen in de kalme, diepe stem van Sir David Attenborough*

Kijk eens aan, wat hebben we daar! Een Eva Cabuytis in haar natuurlijke habitat. Zo horizontaal mogelijk ligt ze op haar bed, een boek achteloos naast haar, in haar handen een apparaat met toegang tot het internet. Slaperig scrollt zij door foto’s, filmpjes, artikels.
Er is niet veel interessant aan deze soort in rusthouding, maar deze pose biedt ons wel de perfecte gelegenheid om haar benen van naderbij te bekijken, die zijn namelijk erg interessant rond deze periode van het jaar.

Beginnen we onze observatie helemaal onderaan bij de voeten. We zien restanten van kleine bleintjes op haar rechter kleine teen. Ze heeft ze opgelopen tijdens de dagtocht op scoutskamp. Nou ja, opgestapt eigenlijk. Lopen doet deze soort niet. Vijf minuten na het vertrek voelde ze al dat haar sok niet zo goed zat, maar uit schrik om de vuistregel “gij zult nooit uw schoenen uittrekken op een staptocht” te breken, had ze het gevoel genegeerd.
Op de voeten zien we ook vreemde blekere lijnen, twee verschillende patronen. Zijn het lichaamsversieringen? Neen, het zijn afdrukken die de zon maakte terwijl ze een bepaald type schoeisel droeg. Dit exemplaar droeg duidelijk zowel het type “Teva” als “Birkenstock”. Het valt niet te ontkennen, deze Eva Cabuytis is ten voeten uit in rustperiode na haar scoutskamp.
Een paar centimeter boven de linkerenkel zien we schrammen van zo’n 8 centimeter lang. Arme Eva Cabuytis, dit zijn de eerste tekenen van een zware ziekte waaraan zij lijdt; lomperitis. Zo te zien zit ze al in een ver stadium.
We gokken maar wat, maar het zou ons niet verbazen als ze deze wondjes opgelopen had tijdens een of andere banale dagtaak zoals hout sprokkelen. Misschien wel terwijl ze als een stoere vrouw een veel te dikke tak met haar Teva in twee wou stampen.

We zien nog iets vreemd. Over de gehele lengte van het been zien we korte, haast niet zichtbare haartjes. Ze zijn duidelijk gekortwiekt, een prototypisch teken van zomerbenen. Het afscheren van de haartjes is een bizar ritueel waarmee de Eva Cabuytis duidelijk maakt dat ze een vrouw is. De Eva Cabuytis is er niet helemaal uit waarom dat ze deze sisyfusarbeid maar blijft uitvoeren. Ze is er ook niet zo heel goed in, enkele sneetjes op haar benen zijn de stille getuigen van de lomperitis en rond de knieën zijn er altijd perkjes van beenhaar die ze in haar achteloosheid over het hoofd gezien heeft.
Reizen we nog wat naar boven, dan komen we de knieën tegen. Hier zit een groot mysterie verborgen van deze soort. Wetenschappers hebben er hun hoofd al over gebroken, maar niemand komt tot een sluitend antwoord. Waarom toch zien de knieën van de Eva Cabuytis altijd twee keer zo bruin als de rest van haar benen? Het schept stof tot nadenken.
Het gehele been is best wel gebruind bij dit exemplaar. Wat horen we daar? Een geluid! “Dat ze nog nooit zulke bruine benen gehad heeft.” Het is de moeder van dit exemplaar die het geluid voortbrengt. Elke zomer zegt ze hetzelfde en elke zomer schijnt ze vergeten te zijn hoe bruin de benen van haar worp vorige jaren waren.

Halverwege het bovenbeen ligt een opmerkelijke lijn. De grens tussen het gebruinde gebied van het been en het gebied dat niet vaak het daglicht ziet. Meestal is het bovenste gedeelte van het been van de Eva Cabuytis bedekt door de traditionele klederdracht op scoutskamp: een shortje.


Hier eindigen we onze ontdekkingsreis van de Eva Cabuytis. Alles erboven is ontontgonnen gebied waar wij in deze documentaire niet over praten.