vrijdag 20 mei 2016

Manifest tegen de stoorzenders van mijn geluk

Dit is een aanklacht tegen mensen die mijn chakra’s in de war brengen. Dit is een welgemeende middelvinger in het gezicht van de personen mijn eeuwige zoektocht naar rust bemoeilijken. Dit is een manifest tegen de stoorzenders van mijn geluk.

De crazy dog lady

Ik heb een hond en u hebt een hond. Wij zijn beiden met onze hond aan het wandelen. Wil dat dan zeggen dat u een vrijkaart hebt om tegen mij te spreken? Neen.
Ik heb nochtans genoeg signalen gegeven dat ik geen conversatie wou starten. Bewijsstuk a: ik maakte geen oogcontact. Bewijsstuk b: mijn resting bitch face was meer aanwezig dan ooit. Bewijsstuk c: ik was naar muziek aan het luisteren. Doe maar niet alsof u dat niet gemerkt heeft. Mijn oortjes zijn fluoroze en de drie vragen die u aan me vroeg, heb ik niet beantwoord. De eerste twee omdat ik ze echt niet gehoord had, de derde omdat ik u aan het negeren was.

Wanneer ik dan toch mijn muziek afzet om met een geforceerde glimlach u te woord te staan, houd uw uitleg dan zo kort mogelijk, alstublieft dank u wel. Ons gesprek had moeten eindigen toen ik negatief antwoordde op de vraag of mijn hond de uwe –die nota bene zonder leiband liep- zou aanvallen. Maar neen, terwijl u compleet mijn wanhopige, levenloze blik negeerde, ging u vrolijk taterend verder. Dat uw hondje een hernia had gehad, dat het beestje al 14 jaar oud was, dat u zou schreien [sic] wanneer ze zou sterven.
Ik kan niet functioneren in zulke omstandigheden. Het bewijs daarvan is dat ik, toen u eindelijk uitgepraat was, zei: “Veel beterschap met de hernia.” Tegen u weliswaar en niet tegen uw hondje.

Eén ding speelt wel in uw voordeel. In tegenstelling tot het gros van de crazy dog ladies die ik tegen het lijf loop, hebt u tenminste mijn hond geen poedel genoemd. 

Dat ene koppel

De liefde, het kan schoon zijn. Dat heb ik van horen zeggen althans, want mijn hart is ijskoud en meerdere keren is mij verweten dat ik geen gevoelens heb. Hoewel ik met een door tranen en snot bedekt gezicht naar The Notebook en Titanic heb gekeken, kan ik de romantische film waar jullie deel van denken uit te maken echt niet smaken. Zeker niet wanneer u uw kuspraktijken uitvoert op totaal ongepaste plaatsen. Een greep uit het aanbod: een aula, de rij voor mij bij een toneelstuk opgevoerd door leerlingen van een middelbare school, de twee zitjes over mij in zo’n hoekje met vier zetels op de trein.

Het is ongemakkelijkheid troef. Daarenboven kan ik nergens anders naar kijken. Mijn ogen lijken wel aangetrokken te zijn tot jullie zoenende gezichten. Bijna net zo hard als uw tong schijnt aangetrokken te zijn door de tong uw partner, jongeheer.
Dan is er ook nog die verdomde verliefde blik. Wanneer jullie geen speeksel, etensresten en tandplak uitwisselen, kijken jullie elkaar diep in de ogen terwijl op jullie lippen een debiele glimlach speelt die ook terug te vinden is bij minder, excuseer, anders begaafde mensen.

Mensen zonder ambitie

Wanneer u de kans hebt om te gaan studeren, maar uw hoogste goed is om al het geld van uw ouders erdoor te jagen, dan vind ik dat jammer. Ik kan een litanie afsteken over mensen met meer capaciteiten die zulke kansen niet krijgen. Kindjes in Afrika met bolle buikjes en meisjes met grote dromen in vluchtelingenkampen, maar we weten allemaal dat die aanpak niet werkt.
Wij zijn een stel dikke egoïsten op een hoopje, dus gooi ik het over een andere boeg. Minder studeren betekent later minder geld. Tenzij u taal- en letterkunde studeert natuurlijk. Of in 2016 leeft, dan geldt dat ook niet meer.

Ikzelf stroom over van de ambitie, alleen staan er altijd kleine dingen in de weg. Mijn benen wilden lopen, maar mijn ademhaling wou niet mee. Mijn billen wilden groeien, maar mijn huid bleef op zijn plaats steken. Mijn hart wilde verliefd worden, maar de jongens dachten daar anders over.


En dan zijn er ook nog mensen die met een verborgen agenda vragen hoe het met mijn blog gaat. Die zijn echt het ergst.



  

zondag 1 mei 2016

Verloochen uw waarden en normen

Er zijn zo van die zinnen waar een mens radicaal tegen is. Racistische en homofobe uitspraken. De Holocaust ontkennen en meer van dat leuks.
Er zijn ook zinnen waarvan u dacht dat ze nooit over uw lippen zouden rollen. U die dacht dat u strikte waarden en normen had, spreekt soms dingen uit waarvan uw jongere zelf zou kokhalzen. Maar u weet ook wat men zegt: “people change, memories don’t”. Liefst gevolgd door een aantal keer “x3” of geschreven op een kunstzinnige foto als het even mag.

Wat volgt is een kleine bloemlezing uit de verloochening van mijn waarden en normen.

  • “Joepie, ze hebben nu ongezoete sojamelk in grote brikken in de Colruyt!”
  • “Waar koop jij je eyeliner eigenlijk? De mijne blijft maar afbrokkelen.”
  • “Nog maar 110 pagina’s vocabulaire tegen morgen leren, dat is goed te doen.”
  • “Ik denk dat ik toch niet zo slim ben als ik dacht.”
  • “Dit is echt mijn favoriete filter op Instagram.”
  • “Als ik te hard nadenk over het feit dat mijn hond binnen 10 jaar waarschijnlijk dood is, ga ik beginnen huilen.”
  • “Mama, hoe stoof je wortelen zonder dat die aanbranden?”
  • “Ik heb daarnet mijn favoriete zin ooit gelezen. En hij is in het Frans.”
  • “HOE BEDOELT GE JON SNOW IS DOOD?!”
  • Als het binnenregent van de nieuwe K3 is echt een goed nummer.”
  • “Oh fuck. In mijn kortverhaal voor die ene schrijfwedstrijd staan drie dt-fouten.”
  • “Ik heb witte sneakers gekocht.”
  • “Koekjes kosten echt heel veel geld. Vlees ook, maar koekjes zijn belangrijker.”
  • “Ik denk dat ik toch #teamironman ben en niet #teamcap.”
  • “Er is geen enkele film waarbij ik niet meer moet huilen. Onlangs huilde ik nog bij ‘How to train your dragon 2’. Dat is dus keihard het bewijs dat ik wel gevoelens heb.”
  • “Mama, hoe stoof je witloof zonder dat dat aanbrandt?”
  • “Ik  ben gisteren om 21 uur gaan slapen en het was ge-wel-dig.”
  • "Zelfs Beyoncé wordt bedrogen, dan is er dus geen hoop meer."

Tsja, dat heet dan oud worden zeker?