April 2021
Voor de vierde keer vandaag legt Vera verslagen haar gsm
neer op het keukenaanrecht. Er nam alweer niemand op bij het onthaal van het ziekenhuis.
Zouden ze haar smeekbedes om haar job terug te krijgen beu zijn? Misschien was
ze er wel over gegaan bij die laatste vier hijgtelefoontjes. Hoewel, vandaag
reageerde ook Sonja, Vera’s enige boezemvriendin en enige vriendin tout court, niet.
Zelfs niet op het WhatsAppje dat Vera had gestuurd. Het was nochtans zo een tof
bewegend prentje met een katje dat “take care” zegt. Het laatste wat ze had
gehoord was dat alles in orde was op de covid-afdeling. Patiënten gingen aan
een sneltempo naar huis. De curve was zo plat als een pannenkoek. Die zesde
golf die iedereen verwachtte bleek niet te komen. Elke Vlaming snakte dorstig
naar een terrasje in de zon en zat op hete kolen voor een barbecue met meer dan
drie vrienden.
Had Vera tijdens de nazomer van 2020 geweten hoe haar leven
er in de herfst en de winter zou uitzien, zou ze meer van de terrasjes
geprofiteerd hebben. Op de vooravond van de nieuwe verstrengingen was ze nog
naar Leuven gegaan. Gewoon, op haar eentje. Stiekem had ze gehoopt dat ze een
tv-ploeg zou tegenkomen voor de vox pop. Je kent dat wel, de mening van de
burger in de straat. Het was druk in Leuven, maar niet druk genoeg dat er
iemand aan haar had gevraagd of hij aan haar tafeltje mocht bijschuiven.
Op de allerlaatste trein terug naar huis kijkt Vera … staart Vera naar de drie
meisjes in de vierzit naast haar. De twee het dichtst bij het raam voeren een
verhitte discussie. Hun lippen zijn verstopt achter hun mondmasker, maar hun
wenkbrauwen en vurige ogen spreken voor zich. Vera kijkt, Vera staart naar het
derde meisje die met haar hoofd op de schoot van een van haar vriendinnen ligt.
Haar lichaam, opgekruld op het treinbankje, beweegt mee met het wagongewaggel.
De vriendin kamt zachtjes door de wilde krullen van het hoofd op haar schoot.
Vera maakt oogcontact en draait snel haar hoofd weg. Ze kijkt recht in de ogen
van haar reflectie in het treinraam en voelt de koude die probeert binnen te
dringen zachtjes haar wangen tikken.
Maar nu is het een nieuwe lente, een nieuw geluid en een
nieuwe veiligheidsraad. Gedurende een hele week werd er druk gespeculeerd in
praatprogramma’s en op het journaal. Zou de lockdown volledig voorbij zijn?
Hadden we het virus overwonnen? Vera droeg haar eigen steentje bij aan het
debat met een weloverwogen HLN-comment.
Met alle respect voor de politiekers he, ma nu zen ze het toch wa lang
aant trekken. Ik staan zelf in de zorg en ge moogt gerust zijn, alle bedden zen
leeg bij ons op de afdeling.
Op een ander artikel reageerde ze
Heb gemerkt dat dat applaus voor de zorg ni meer gebeurd.
Spijtig. Ik staan zelf in de zorg en ge moogt gerust zijn, dat deed deugd
zulle,,
Dat ze op dat moment al bijna een jaar ontslagen was uit diezelfde
zorg, verzweeg ze. Niemand wist immers wie ze was op Facebook. Vera was zo
klever om haar naam te wijzigen naar Ve Ra en had als profielfoto een Me To
You-beertje. Haar privacy was beschermd.
Op de vooravond van de allesbeslissende veiligheidsraad wekt
de jingle van het journaal Vera uit haar hazenslaapje. Ze was weggedommeld
tijdens de aftiteling van Thuis, moe van het bellen naar het ziekenhuis. Ze
lekt verward haar lippen nat die uitgedroogd waren van het slapen met wijd
opengesperde mond. Een journaal op dit uur? “Goedenavond en welkom bij dit
extra journaal naar aanleiding van de recente gebeurtenissen in ons land,”
begroet Goedele Wachters gestresseerd haar kijkers. “Ik laat meteen het woord
aan viroloog Marc Van Ranst,” vervolgt ze. Marc heeft voor de gelegenheid een
nieuwe blitse trui aangetrokken, maar wat hij zegt, is net iets minder blits.
Dat geheel onverwacht die zesde piek toch is gekomen. Dat er op 24 uur een
recordaantal patiënten overleden zijn, de ziekenhuizen kunnen niet meer volgen,
alle beademingstoestellen volzet. “Dat verklaart waarom ze daar niet opnemen,”
mompelt Vera half luidop. Goedele vraagt aan Marc wat er nu zal gebeuren, maar
hij zit met zijn mond vol tanden onthutst voor zich uit te staren.